პროტესტის სახეები

სამოქალაქო საზოგადოება ვმართავთ ამ აქციას სამი მოთხოვნით: დაისაჯონ დამნაშავეები, გათავისუფლდნენ უდანაშაულოები და გადავიდეთ პროპორციულ საარჩევნო სისტემაზე, რომელიც მოგვცემს საშუალებას, გვქონდეს ნორმალური წარმომადგენლობითი დემოკრატია.

ვინ ვართ ჩვენ? არავინ და ამავდროულად – ყველა. მე ვარ, ჩემი მეგობრები არიან, გვაქვს ჩვენი ფეისბუქ ჯგუფი. ვართ პოლიტიკურად აქტიური ადამიანები. არ ვართ არცერთ პარტიაში, მაგრამ ვთანამშრომლობთ ყველა, გაცხადებულად პროდასავლურ ოპოზიციურ პარტიასთან, იმისთვის რომ ეს პროტესტი არ დარჩეს უბრალო პროტესტად და გარდაიქმნას კონკრეტულ ცვლილებებში

ყველაზე მტკივნეული აღმოჩნდა ის, რომ ერთდროულად გავაცნობიერეთ, რომ გარდა იმისა, რომ გვყავს თავხედი მტერი, თურმე გვყავს კოლაბორაციონისტი მთავრობაც. აქედან დაიწყო ყველაფერი.

2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომში მეგობარი დავკარგე, რომელიც გმირულად დაიღუპა. აქედან მოყოლებული რუსეთის ოკუპაციას მუდმივად ვაპროტესტებ. რუსი დეპუტატის საქართველოს პარლამენტში ნახვით დამცირებულად ვიგრძენი თავი.

ეს ბოლო 20 წლის პროტესტის ხაზისგან განსხვავებული აქციებია იმიტომ, რომ აქ არ არის ვიწრო პარტიული დაპირისპირებები. აქ არის გამოსული სამოქალაქო საზოგადოება, ჩვეულებრივი მოქალაქეები, არის თავისუფალი ტრიბუნა.

არ ვაპირებთ დაშლას, სანამ ხელისუფლება არ დააკმაყოფილებს მოთხოვნებს. ჩვენი აქციები იქნება პერმანენტული და მანამდე შევაწუხებთ ხელისუფლებას, ვიდრე ამ მიხვდება, რომ ხალხი არ ეგუება ოკუპაციას. ქართველი ხალხი არ შეეგუება არც ოკუპაციას და იმ ხელისუფლებას, რომელიც შეეგუება ოკუპაციას.

სიმართლე გითხრათ, საპროტესტო აქციაზე გასვლისას, ველოდი რაღაც გართულებას, მაგრამ ნამდვილად არ ველოდი სადამსჯელო ღონისძიებას იმ ადამიანების წინააღმდეგ, რომლებმაც უბრალოდ ეროვნული ღირსების შეურაცხყოფა ვერ მოითმინეს.

სულ ასეთი შეგრძნება მქონდა, რომ უჰაერობა იყო, თავისუფლება აღარ იგრძნობოდა, აღარ იგრძნობოდა მუხტი და, უცბად, ახალგაზრდების ნებამ მარგალიტივით გამოაბრწყინა.

ოკუპაცია და ძალაუფლების გადამეტება ყველა ის საკითხებია, რომლებიც ჩვენ, რიგით მოაქლაქეებს პირდაპირ გვეხება. ჩემს ვალდებულებად ვთვლი, რომ აქ ვიყო და სამოქალაქო აქტივისტებთან აქ ვიდგე“.

ჩვენ აღარ დავუშვებთ სახელმწიფო გადატრიალებას ამ ქვეყნის დედაქალაქში თუ სხვა ქალაქებში, ეს ჩვენ ზუსტად ვიცით, ამ თაობის ადამიანებმა რომლებმაც ნახეს საკუთარი მშობლები როგორ უპირისპირდებოდნენ ერთმანეთს, როგორ ვერ მოახერხეს დემოკრატიული ქვეყნის მშენებლობა. ჩვენ მათი გამოცდილებით, მათი შეცდომებით და ჩვენი გამოცდილებით, ზუსტად ვისწავლეთ რა გვჭირდება დღეს

„ჩვენ ვხედავდით იმას, რომ ბოლო 7 წლის განმავლობაში საქართველოს ხელისუფლება ცდილობდა, რომ რუსეთთან ურთიერთობები დაეთბო, თუმცა დავინახეთ, რომ მთელი ეს სისტემა, რომელსაც ქმნიდნენ 7-8 წლის განმავლობაში, ერთი არასწორი და პრინციპულად მიუღებელი ნაბიჯით ჩამოენგრათ.

ეყრება საფუძველი ისეთ პროტესტს, სადაც არ არის ერთი, მკვეთრად გამოხატული ლიდერი, ან ერთი, მკვეთრად გამოხატული ლიდერი-პარტია. ეს არის როგორც სამოქალაქო მოძრაობების, ასევე პოლიტიკური პარტიების შეთანხმებული პოზიცია.

ამ საპროტესო მოძრაობაში ძალიან ბევრი ახალგაზრდა იღებდა მონაწილეობას და მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან უნდათ ეს ახალგაზრდები რომელიმე პარტიის წარმომადგენლებად გამოიყვანონ, მათი აბსოლუტურად უმრავლესობა არანაირ პარტიას არ მიეკუთვნებიან