პროტესტის ერთი თვე

პირველი, რამაც გამომიყვანა, ეს იყო გავრილოვი ჩვენს პარლამენტში და ეს ხომ შემთხვევით არ იყო? ჩვენ ვიცით, რომ მართლმადიდებლობის საპარლამენტთაშორისო და მსგავსი ფრაზეოლოგიით შედგენილი ასამბლეები არის თვალში ნაცრის შეყრასავით ხალხისთვის, რომ მერე რა მოხდა, კი არიან რუსები და ოკუპანტები და კი გეუბნებიან, რომ აფხაზეთი და სამაჩაბლო საქართველო არ არის, მაგრამ სამაგიეროდ მართლმადიდებლები არიან.

ბოლო 7-8 წელია, რაც სახლიდან გამოვდივარ, რაღაცაზე მაინც მაწერია, რომ რუსეთი ოკუპანტია, სადაც მივდივარ, ყველგან ვყვირი, რომ რუსეთი ოკუპანტია. მაგრამ იმდენად მძიმე ამბავი მოხდა, რომ გავრილოვის იმ სკამში ჯდომა აღმოჩნდა ბოლო ნიშნული, რომლის იქითაც უბრალოდ ვეღარ გაჩერდებოდნენ სახლში.

აქ ბევრი მიზეზის გამო ვდგავარ: ვდგავარ იმიტომ, რომ მჯერა სამოქალაქო საზოგადოების, რომელიც ბევრს შეცვლის. ვდგავარ იმიტომ, რომ არ მინდა ძალადობა არასდროს, და ხვალ იმ ადამიანსაც კი რომ ესროლონ, ვინც ყველაზე მეტად არის პრინციპულად მიუღებელი, მაინც აქ დავდგები.

თავიდანვე აქ ვარ. ჩემს პირად მოტივს გეტყვით, მე ვფიქრობ, რომ აქ მყოფ ადამიანებს აერთიანებთ [სამი მოთხოვნიდან] ახლა უკვე ერთი მოთხოვნა, რომელიც დარჩა შეუსრულებელი – გიორგი გახარიას გადადგომა და რატომ არის ეს მოთხოვნა ასეთი მნიშვნელოვანი.

ამ უწყვეტი აქციებით, მე მგონი, ჩვენ შევძელით, გვეჩვენებინა – სად დგას დღეს ქართველი ხალხი.აქ დგავართ ორი მიზეზით: პირველი, რა თქმა უნდა, არის რუსი დეპუტატის ჩვენი პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში ჩაჯდომა.

მთავარი მიზეზი არის - არა ოკუპაციას და არა რუსულ გავლენას ხელისუფლებაზე, არა რუსულ კურსს. დაშინება მიდის ჩვენი, გავრილოვის ღამე უბრალოდ ბოლო წვეთი იყო, იგივე გაბუნიას გინებამაც აშკარად დაგვანახა და აშკარად გაირკვა, ვინ ვის მხარეზეა და ვინ ვის დაკვეთებს ასრულებს.

თავიდან ყველაფერი ანტიოკუპაციური განწყობით დაიწყო. ამას დაემატა 20 ივნისის სისხლიანი ღამე და გაჩნდა ახალი პროტესტიც გახარიას გადადგომის მოთხოვნით.ერთი თვეა მიდის იმის მტკიცება, რომ ადამიანები ვარსებობთ და დაგვინახეთ.

აქ აქციის პირველივე დღეს მოვედი, მაგრამ, ჩემი ასაკის გამო და იმის გამო, რომ დიდხანს არ შემიძლია დგომა, ადრე წავედი. რატომ მოვედი აქ? იმიტომ, რომ მე 9 აპრილსაც აქ ვიყავი. ეს ყველაფერი – დამოუკიდებლობის მოპოვების მთელი პროცესი – ჩემს თავზე მაქვს გადატანილი. მე არ შემეძლო, არ მოვსულიყავი, რაგდან ფაქტობრივად დამოუკიდებლობა ხელახლა გახდა მოსაპოვებელი. მე ამას ვხედავდი.